Publieke blog van Bart Rosseels
Volg ook via 
RSSJarenlang was de duatlon van La Gileppe op een zaterdag midden augustus een vaste afspraak op mijn kalender. De wedstrijd verliep steeds volgens min of meer hetzelfde scenario. 3 kwartier voor de start aankomen, nog alle tijd van de wereld om mij in te schrijven, om te kleden, de fiets in de wisselzone te zetten, kort los te lopen, en klaar te maken voor de start. No stress. Daarna 5km knallen, in de top-10 de wisselzone induiken, tijdens de eerste kilometers van het fietsen 7 à 8 atleten over mij heen krijgen, tijdens de klim er weer enkele oprapen, in de afdaling terug een paar plaatsen achteruit en proberen ze in het vizier te houden, om dan tijdens de laatste 2.5km lopen nog enkele plekjes op te schuiven, en net binnen of net buiten de top-10 te eindigen.
Helaas heeft de organisatie na de corona-break de duatlonwedstrijd laten vallen ten koste van een extra triatlon. Dus werd het dit jaar een hele nieuwe ervaring voor mij: als 125e uit het water, en dan een lange inhaalrace beginnen. Met de 16e fietstijd en de 9e looptijd van alle deelnemers zou ik in een duatlon weer vlakbij de top-10 zijn geëindigd. Door het zwemmen is het uiteindelijk een 29e plaats op 305 deelnemers geworden. Maar ik ben vooral al lang blij dat er opnieuw een gans weekend kon gezwommen, gefietst en gelopen worden in La Gileppe.
Laatste wijziging: 2022-08-16 21:22:57
Na enkele jaren heb ik nog eens een volledig halve triatlon kunnen afwerken. Nadat Zell am See voor mij 3 keer op rij een ontgoocheling was, besloot ik dit jaar mijn halve triatlons af te werken in België, te beginnen in Eupen. Het werd voor mij een quasi perfecte wedstrijd, veel sneller dan dit zal ik wel nooit kunnen. In het zwemmen zat ik dicht tegen de 2 minuten per 100m (ik weet het, dat noemen de echte waterratten zelfs geen zwemmen), op het lastige fietsparcours reed ik gemiddeld iets sneller dan 30km/u, en in het lopen legde ik elk rondje (4 rondes) netjes af in 20 minuten. Dat ik geen preciezere cijfers heb, komt omdat ik geen man van de technologische snufjes ben, en vertrouw op de organisatie om mij achteraf, via de uitslag, de juiste cijfers te bezorgen. Hier is de organisatie helaas in gebreke gebleven: ik sta buiten de officiële uitslag met STRT voor mijn naam. Geen flauw idee waar die afkorting voor staat. Ik weet dat ik onderweg mijn racenummer verloren ben, maar ik heb wel mijn racenummer aan de scheidsrechter meegedeeld bij het overschrijden van de aankomstlijn, én ik heb de hele wedstrijd afgewerkt met een chip. Ik ga er niet voor klagen, ik weet dat ik de finish heb gehaald na 5u07min, en dat dit voor mijn niveau een uitstekende prestatie is.
Laatste wijziging: 2022-08-11 20:36:59
Na vele jaren stond ik nog eens aan de Barrage de Nisramont, waar ik ooit het water ingedoken ben voor mijn allereerste triatlon. Enigszins ontgoochelend had ik gevoel na jarenlange training nauwelijks progressie geboekt te hebben, het zwemmen ging van geen kanten. Bij de laatsten uit het water, kon ik aan een lange achtervolging beginnen. Al had ik blijkbaar geen haast om daar werk van te maken: achteraf heb ik in de uitslag vastgesteld dat mijn eerste wissel nog slechter was dan mijn zwemonderdeel. Indertijd moesten we na het zwemmen en de Côte de Filly rechts afslaan naar de Col d'Haussire, nu ging het in Maboge linksaf op de Pied Monti. Verschillend landschap, zelfde beleving: afzien van de voet tot de top. Maar klimmen is mijn ding, dus veel tegenstanders opgeraapt onderweg. Wat ik van het lopen mocht verwachten, wist ik niet goed, maar werd al snel duidelijk: dit was pure trail. Ik ben de tragere tegenstanders dankbaar dat ze op de vele single tracks hoffelijk uit de weg gaan. Als je weet dat ik de 10km heb afgewerkt in 45m49s, en dat ik daarmee de snelste loper in mijn wedstrijd was, dan zegt dat genoeg over de moeilijkheidsgraad van het parcours, zeker? Uiteindelijk ben ik als 10e op 51 deelnemers gefinisht, niet slecht voor een duatleet!
Laatste wijziging: 2022-08-09 21:14:11
In de warmste zomer sinds ik hier op deze aardbol rondloop, ben ik er in geslaagd er net die ene Ironmanwedstrijd uit te pikken, waarvan het fietsonderdeel geannuleerd werd wegens slecht weer. Het is daar in Oostenrijk naar het schijnt 3 dagen slecht weer geweest, de 3 dagen dat ik er was. Toen ik er de dag na de wedstrijd weer vertrok, was het stralend weer, ideaal voor een triatlon. Mijn zwemmen was weer niet zoals verhoopt, door de golfslag was het weer eerst 500m schoolslag zwemmen, vooraleer ik de slag weer te pakken had. Een goede opwarming zou dat probleem kunnen verhelpen, maar dat lukt dus niet met een rolling start als startprocedure. Om 13u10 was het gedaan met opwarmen, en werden de eerste age groupers in het water gelaten, om 14u12 mocht ik eindelijk het water in. Wat ik dan in de tussentijd gedaan heb? Kou lijden, met enkel een wetsuit aan, bij een temperatuur van 12°, met mijn blote voeten op het koude asfalt. Moet ik volgende winter dan maar behalve loop-, fiets-, zwem- en wisseltrainingen, ook wachtsessies inlassen, een uurtje buiten staan bibberen in de kou alvorens aan mijn training te beginnen? Dat ik uiteindelijk nog mijn beste zwemtijd ooit heb neergezet (47m08s) ligt aan het feit dat het zwemparcours kaarsrecht is, en ik dus geen extra meters gezwommen heb. Mijn run was behoorlijk, net niet onder de 1u20m gebleven. Was dat wel gelukt zonder dat wachtuur voor het zwemmen? En wat zou ik waard geweest zijn na 90km fietsen in de benen? Allemaal vragen die op een volgende halve triatlon moeten wachten om beantwoord te worden. Ik weet niet of dat opnieuw in een massarace zal zijn. Ik heb het gevoel dat ik afgelopen weekend constant in de rij heb gestaan (inschrijving, check-in, zwemstart, check-out, etc.), en dat werkt op mijn zenuwen. Is het toeval dat ik dit jaar mijn beste prestatie heb neergezet in La Gileppe, waar ik 3 kwartier voor de start ben aangekomen, en mij nog moest inschrijven?
Laatste wijziging: 2018-08-27 22:28:47
Oef, ik kan het nog! Eindelijk nog eens een topprestatie (naar mijn normen tenminste)! Ondanks de mindere prestaties de voorbije wedstrijden was ik niet echt gaan twijfelen. Ik voelde mij al langer goed, en wist dat enkele de omstandigheden eens mee moesten zitten, en dat was het geval in La Gileppe. Een graad of 20, droog, wat zon, een beetje wind. In La Gileppe ben ik altijd goed, maar voor het eerst in vele deelnames ben ik onder 1u12m gedoken. Ik was gestart met de ambitie om eindelijk eens in de top-10 te geraken, maar toen ik de wisselzone als 10e binnendook, had ik die ambitie al wat bijgesteld. In La Gileppe word ik in het eerste vlakke gedeelte van de fietsproef immers altijd gepasseerd door 7 à 8 atleten, waarna ik er op de klim enkele terugpak, in de lange afdaling komen er dan weer een paar over mij, om tenslotte nog enkele tegenstanders te remonteren in de afsluitende run. Dat is het vaste stramien van La Gileppe. Niet zo dit jaar. Ik ben er voor het eerst in geslaagd geen enkele plaats te verliezen tijdens het fietsen. Op 133 deelnemers heb ik de 12e fietstijd gerealiseerd, dat terwijl er dus ook moest gedaald worden. Op het einde van de fietsproef volgde nog een mooi, maar volledig fair verlopen duel met Fabrice Van Espen en Bart Verkaemer. Elk om beurten namen we de leiding, niemand kwam in de verleiding om in het wiel te kruipen, ook niet als er geen scheidsrechters in de buurt waren. Fairplay in non-drafting wedstrijden, het kan dus. Even later werd de wedstrijd in alle opzichten uniek, want voor het eerst in mijn ganse duatlon- en triatloncarrière was mijn wissel mijn sterkste onderdeel. Voor de 2e wissel had ik slechts 28 seconden nodig, slechts 6 atleten deden beter. Haast en spoed zijn evenwel niet altijd goed, ik blies er mijn benen op, en moest even een tiental seconden stretchen om opkomende krampen te vermijden. Bart Verkaemer kwam terug, en probeerde meteen te versnellen, maar ik kon de versnelling beantwoorden, en liep hem er even later weer af. Zo finishte ik uiteindelijk als 8e, in 1u11m37s. Daarmee zit mijn duatlonseizoen er op, nu nog enkele halve triatlons afwerken. Benieuwd of ik mijzelf ook zal verbazen in het zwemmen.
Laatste wijziging: 2018-08-13 21:11:05
Om het van de positieve kant te bekijken, ik ga er op vooruit: van een opgave in Oudenaarde naar een net-niet-opgave in de duatlon van l'Alpe d'Huez. Ik had er heel veel van verwacht, maar het was voor mij simpelweg veel te warm. In bocht 21 stond ik oververhit langs de kant van de weg. En bocht 21, voor de niet-kenners, dat is dus de eerste. Daar heb ik rustig gewacht op de bezemwagen, maar toen die na 20min nog niet was opgedaagd, ben ik dan toch maar weer in het zadel gekropen. Na een letterlijk koude douche aan een bevoorradingspost, en een beetje afkoeling naarmate we hoogte wonnen, kwam ik zelfs in een goed ritme, en ben ik nog redelijk snel naar boven geklommen. Ik heb wellicht voor een ongeziene prestatie gezorgd, door in het fietsen tegelijk het meeste plaatsen te hebben verloren, en terug gewonnen. Het eindresultaat was er dus niet naar, 25min trager dan 2 jaar geleden. Ik blijf achter met het frustrerende gevoel dat als deze wedstrijd om 8u 's morgens van start was gegaan, ik in de top-30 zou geëindigd zijn.
Laatste wijziging: 2018-08-06 20:37:17
Niets om over naar huis te schrijven, maar in Oudenaarde kreeg ik een 'DNF' achter mijn naam. Niet wegens een heroïsche valpartij of brute materiaalpech, neen, de benen waren leeg, en nog eens 5km afzien zag ik niet meer zitten. Alle respect voor atleten die desnoods tot aan de finish strompelen, maar ik vind lopen niet meer plezant als de benen te traag wentelen om onder de 4min/km te blijven. Ondanks de opgave ben ik niet bijzonder ontgoocheld. Ik voel mij al enkele weken erg vermoeid en had het ergste gevreesd voor deze wedstrijd. Het zwemmen ging van geen kanten, maar het fietsen, op een zeer pittig parcours, liep behoorlijk. De gevreesde terugval in de 2e ronde kwam er niet, en de eerste loopronde van 5km ging in het gewenste looptempo. Een halve wedstrijd op niveau dus. Als ik de volgende 3 weken nog enkele pittige Ardennentrainingen kan afwerken, en goed kan recupereren, zie ik het zitten om op 30/07 l'Alpe d'Huez nog eens op te knallen.
Laatste wijziging: 2018-07-12 20:38:51
Mijn eerste wedstrijden van het seizoen waren nog niet geweldig, maar de trainingen van de laatste weken vertelden mij dat de topvorm er zat aan te komen. Zeker na Luik-Bastenaken-Luik, waar ik het gevoel had dat zelfs Valverde er mij niet ging af rijden. OK, het was de ingekorte versie van 150km, en de dag voor de profs, maar toch. In Ehlerange had ik iets recht te zetten: hoewel de wedstrijd met het vele klimwerk mij op het lijf geschreven is, kende ik vorig jaar een totale offday. Dit jaar ging ik vrij rustig van start. Halverwege de 1e ronde liep ik net buiten de top-10. Bovengekomen op de 1e helling stortte ik mij naar beneden, en liet de benen wat sneller ronddraaien. 2 rondes verder liep ik in positie 4. De laatste halve ronde van de 1e run was genieten: terwijl ik op kop er duchtig de pees op legde, en mijn inspanning perfect onder controle had, liepen mijn tegenstanders achter mij te hijgen en te puffen om toch maar niet te moeten lossen. Helaas kwam dan mijn slechtste onderdeel, en neen, dat is niet het fietsen, maar wel de wissel. De 5 atleten in mijn spoor wisselden sneller, en ik miste de aansluiting, ook al omdat de overgang van lopen naar fietsen voor mij altijd moeilijker verloopt dan die van fietsen naar lopen. De eerste 2 fietsrondes verliepen perfect: ik kon in het wiel blijven zitten van een atleet die deelnam aan de korte afstand, slechts 2 rondjes moest rijden, en net iets sterker was dan mij. In ronde 3 reed ik op de klim naar een concurrent toe. In ronde 4 werden we opgerold door 2 betere fietsers, en kon ik mee, maar hij niet. Dan liep het even mis: er reed een bus in de weg, waar ik braaf achter bleef, maar zij haalden de bus links in, om dan nog net op tijd naar rechts te kunnen afslaan. Zeer gevaarlijk maneuver, waarvoor diskwalificatie op zijn plaats was. Daardoor moest ik op de volgende helling een overbodige inspanning leveren om weer bij te benen.Tactisch speelde ik het spel tot dan perfect: op de laatste hellende strook versnelde ik telkens, zodat ik zelf de lijn kon kiezen tijdens de enige linke afdaling. Beneden liet ik mijn tegenstanders dan weer passeren om rustig aan te sluiten. In ronde 5 mislukte dat spelletje: we kregen gezelschap van een sterke fietser, die versnelde net op de plek waar ik dat wou doen, en dan vol risico de afdaling nam. Hij deed dat zelfs met zoveel risico dat hij bij het uitkomen van de helling op het verkeerde rijvak terecht kwam, het rijvak dat dus niét werd vrijgehouden voor de wedstrijd... Mijn eigen afdaling was ook niet slecht, ik zat omzeggens in het wiel, maar toen ze meteen vol doortrokken, kon ik niet mee. Explosiviteit op het vlakke zal altijd een manco blijven. In de laatste rondes viel er nog een groep van 5 man op mijn nek, zodat ik buiten de top-10 wisselde. De eerste meters leek mijn rug even compleet vast te zitten, maar dat ging gelukkig snel weg, en dan bleek er nog altijd veel snee op te zitten. Binnen de kortste keren zag ik nog maar 1 tegenstander van dat groepje voor mij uit lopen. En tot mijn verrassing raapte ik in de laatste loopronde nog mijn fietskompanen van enkele rondes voordien op. De laatste loper in mijn vizier kreeg ik nog wel te pakken, helaas had hij nog jonge spurtbenen, waar ik niet tegen opgewassen was. Volgens de officiële uitslag heb ik in de laatste run de 5e tijd gelopen, maar ik vermoed dat de wissel hierbij inbegrepen is. Wellicht heb ik in de 2e run de 2e of 3e snelste tijd gelopen. 8e in 2u09m03, dat is een klinkende revanche ten opzichte van een 18e plaats in 2u17m03s vorig jaar. Ik ben dus nog niet versleten!
Laatste wijziging: 2018-05-01 21:24:46
Vorige zaterdag stond ik voor het eerst sinds het verdwijnen van de Powerman Geel, nog eens aan de start van een duatlon in Geel. De keuze voor Geel boven Verlaine was ingegeven door de datum: met een wedstrijd op zaterdag kon ik als wielerfreak op zondag rustig Parijs-Roubaix volgen. De nieuwe locatie aan de Lissenvijver bood een mooi loopparcours, en een even saai fietsparcours als de vroegere Powerman. De start was wat chaotisch. De atleten hadden verwacht na een korte aanloopstrook meteen op de asfaltweg terecht te komen, maar moesten eerst nog een klein singletrack lusje maken. Ik ben er absoluut geen voorstander van: enkel de eerste atleten konden doorlopen, de anderen verzeilden in een verkeersopstopping. Daarna moest ik meteen alle zeilen bijzetten, want de eerste run was maar 2.5 km. Ik kwam als 13e in de wisselzone. Op het biljartvlakke parcours ging het in het fietsen, ondanks het stayeren, wat te snel voor mij, en moest ik enkele atleten laten rijden. Met een fietstijd van meer dan 34min voor 20km kan ik niet echt tevreden zijn. In de afsluitende run moest er nog 5km gelopen worden. De omloop bestond uit een asfaltstrook, gevolgd door draaien en keren, en heuvel op heuvel af in het bos. Op het asfalt kwam ik snel vooruit, in het bos draaide het niet zoals gehoopt. In de slotronde kreeg ik bovendien steken in mijn zij. Ik was dus absoluut niet tevreden over mijn 2e run, en had het gevoel die afgelegd te hebben aan een tempo van 4min/km. Tot mijn verbazing zag ik de dag nadien in de uitslag dat ik aan 3.45min/km had gelopen, en de 4e tijd had gelopen in de 2e run. Wat gaat dat geven als ik eens echt in vorm geraak?
Laatste wijziging: 2018-04-12 18:53:57
duatlon Geluwe aflevering zoveel
Naar jaarlijkse traditie ben ik zondag weer afgezakt naar de Westhoek voor de duatlon van Geluwe. Ik heb de tel niet bijgehouden, maar ik vermoed dat ik stilaan aan 10 deelnames zit. Mijn voorbereiding was niet wat het moest zijn: pas op vrijdagavond ontdekte ik dat de wedstrijd veranderd was naar een non-drafting formule. Zaterdag dus mijn tijdritstuur op mijn fiets gemonteerd, en nog snel een oefenritje gemaakt. Ik had mij de moeite kunnen besparen. Op zondag stond er in de Westhoek zoveel wind dat ik nauwelijks in tijdrithouding durfde liggen. Door de wind voelde het ook veel kouder aan dan de werkelijke temperatuur. Ik was de enige die een thermisch onderhemd met lange mouwen aan had, maar dat hielp niet. De 2e fietsrond kreeg ik het echt koud. Ik vermoed dat dat ook de reden is dat ik in de 2e run, normaal mijn sterkste onderdeel, volledig gekraakt ben. Het was dus een ontgoochelende terugkeer naar het centrum van het land, zoals dat in de beginjaren van mijn carrière altijd het geval was na Geluwe. Volgend jaar beter, zeker?
Laatste wijziging: 2018-03-27 21:52:50
Afgelopen zaterdag stond ik voor de eerste keer in mijn triatloncarrière aan de start van een sprinttriatlon. Het was ook de eerste keer dat ik deelnam aan een triatlon waar drafting toegelaten was. Ik had voor de korte afstand gekozen omdat het mij niet verstandig leek amper 1 week na de Belman mij opnieuw aan de lange afstand te wagen. Jammer genoeg moest er door wegenwerken uitgeweken worden van het centrum van La Roche naar de Barrage van Nisramont, en stond dus ook de gevreesde Col d'Haussire niet op het menu. En de organisatie had kennelijk ook ander weer besteld: een typisch Belgisch weertje met vele regenvlagen, in plaats van de zonovergoten editie van vorig jaar.
Na vorige week had ik wel vertrouwen in mijn zwemmen, maar het lukte helaas van geen kanten. En dat had alles te maken met het feit dat er te veel zwemmers van mijn niveau deelnamen. Vorige week snelden de andere deelnemers meteen van mij weg, en kon ik rustig mijn eigen koers zwemmen, in Nisramont spartelde ik voortdurend temidden van een pak andere klungelaars, en geraakte ik nooit in mijn ritme. Zwemmers van mijn niveau zijn alleen maar hinderlijk voor elkaar. Voor 800 meter zwemmen + wisselzone had ik uiteindelijk 25min nodig.
Als je met zo veel achterstand uit het water komt, kan je natuurlijk ook niet profiteren van de drafting regel. 2 keer heb ik enkele honderden meters in een wiel kunnen verpozen, maar zodra ik overnam, moesten ze er af. Het parcours liep over smalle, slechte, natte wegen, ik heb dus in de afdalingen geen enkel risico genomen, en enkel bergop en op het vlakke vol doorgetrokken. Op mijn dooie eentje ben ik er zo in geslaagd de 12e fietstijd neer te zetten.
Het lopen was geen meter vlak, voortdurend bergop en bergaf. De eerste ronde verliep nog wat moeizaam, daarna kwam ik steeds meer onder stoom. Spijtig dat het er na 3 rondjes al op zat, mijn 3e rondje was namelijk mijn snelste, en ik was nog niet leeg aan de finish.
Een nadere bestudering van de uitslag leert mij dat ik 13 van mijn 18 minuten achterstand aan de finish, heb opgelopen in het zwemmen. Misschien moet ik deze winter toch eens iets vaker het zwembad in duiken.
Met mijn 17e plaats op 90 deelnemers ben ik zeer tevreden, maar laat ons die uitslag maar relativeren: als ik aan de T3 competitie had deelgenomen, zou ik amper 2 deelnemers achter mij gelaten hebben.
Laatste wijziging: 2017-09-11 13:36:30
Afgelopen zondag stond ik aan de start van de Belman in Robertville, de wedstrijd waarvoor ik deze zomer zovele lange en zware trainingen heb afgewerkt. Toen ik om 8 uur op de site van de zwemstart aankwam, was het meer nog in een dichte mist gehuld. De duatleet in mij koesterde even een stille hoop, maar de mist maakte al snel plaats voor een heldere hemel. Rond 8u30 was er nog een moment van nervositeit, toen de bestelwagen met de spullen voor de 2e wisselzone reeds moest vertrekken, en ik nog snel moest beslissen welke spullen in welke zak hoorde. Ik begreep de zenuwachtigheid van de organisatie niet zo goed: het was nog ruim een half uur voor de zwemstart, en tot de 2e wisselzone was het nauwelijks 1km rijden. Er waren trouwens nog heel wat atleten die te laat waren, en dus moest de bestelwagen later nog eens terugkeren. Op andere vlakken was de organisatie eerder op zijn Waals: 4 dagen na de wedstrijd vind ik de uitslag, ondanks timing chip, nog steeds nergens online.
Het zwemmen ging voor mijn doen behoorlijk vlot, ondanks wat oriëntatieproblemen. Tegen een laagstaande zon in zwemmen, is al even lastig als in de mist zwemmen, en in het midden van de zwemproef raakte ik wat uit koers toen ik mij aan het oriënteren was op een wit bootje in plaats van op de witte boei. Na het zwemmen nam ik de tijd om mij volledig af te drogen en droge kleding aan te trekken, omdat zeker niet verkleumd te geraken op de fiets. Na 51min mocht ik dan aan de fietsproef beginnen. Als ik rekening hou met de extra zwemmeters en de trage wissel, zit ik niet zo ver van mijn beoogde zwemsnelheid van 2min/100m.
Het fietsparcours was aangepast, zonder côte d'Amermont en zonder passage op het circuit van Francorchamps, maar er moesten nog steeds voldoende hoogtemeters overwonnen worden om mij toe te laten helling na helling atleten op te rapen. Met een tijd net onder de 3 uur kan ik tevreden zijn over de fietsproef. Daarna wachtte nog een halve marathon lopen, op een parcours dat voor geen meter vlak was. Zoals ik mij vooraf had voorgenomen, vloog ik er gewoon in, en zou ik wel zien waar het schip strandde. In de eerste 3 rondes liep alles goed, met veel bewonderende blikken van de tegenstand (één atleet riep zelfs: 'c'est un avion'). Maar in de laatste ronde viel ik compleet stil, alle energie was op. Ik vermoed dat één van de redenen hiervoor is dat ik 's morgens moest eten wat de pot schaft, en dat waren helaas enkel snelle suikers, die uitgewerkt waren op het moment dat ik aan de halve marathon moest beginnen. Het werd zelfs zo pijnlijk dat ik bergop moest overschakelen op wandeltempo. Bergaf begon ik terug te lopen, en bleek mijn 'trage-duurlooptempo' nog altijd veel te snel voor mijn tegenstanders, die ik bleef oprapen. Uiteindelijk heb ik toch nog de 3e snelste looptijd neergezet. Met een eindtijd van 5u24m en een 13e plaats in de uitslag mag ik tevreden terugblikken op mijn wedstrijd. Toch blijf ik wat in mijn maag zitten met mijn loopproef. Ooit wil ik een halve triatlon beëindigden met een halve marathon aan een tempo van 4min/km.
Laatste wijziging: 2017-09-07 11:30:06
Ik was dit jaar al aan mijn 6e deelname aan La Gileppe toe. Ik heb mijn vorige uitslagen er eens naast gelegd, het is haast voorspelbaar waar ik zal uitkomen: op een eindtijd tussen 1u12m en 1u12m40s. Die ene keer dat ik boven de 1u13m ben uitgekomen, had ik problemen met mijn tijdritstuur dat loskwam. Dit jaar had een tijd onder 1u12m er in gezeten, als we de wedstrijd in droge omstandigheden hadden afgewerkt. Door de regen heb ik ook naast een top-10 plaats gegrepen. In het laatste deel van de fietsproef heb ik het een beetje te voorzichtig aangepakt. Maar goed, ik ben al lang blij dat mijn lopen weer op niveau is: 16m50s op 5km, ten opzichte van een tijd boven 36m op 10km 6 weken geleden, het is een wereld van verschil. Ik kijk weer met vertrouwen uit naar de komende wedstrijden.
Laatste wijziging: 2017-08-15 08:52:52
Afgelopen zondag stond de triatlon van Vlaanderen op mijn programma. Met 1km zwemmen, 45km fietsen en 11km lopen de kortste triatlon uit mijn carrière. Bovendien de eerste op Vlaamse wegen. Na mijn zwakke wedstrijd in Mamer 2 weken geleden waren zowel de ambitie als de moraal bijzonder laag. In Mamer had ik totaal geen kracht in de benen, en 2 weken later voelde ik mij niet veel beter. Voor het eerst in mijn triatloncarrière moest ik de zwemproef afwerken zonder zwempak. Dat ging vlot, in die zin dat ik niet verdronken ben, maar de tijd was absoluut ondermaats: 27 minuten voor 1 km zwemmen, dan zie je niet veel fietsen in de wisselzone staan. Organisator Rob Woestenborghs had een mooi fietsparcours uitgetekend rond Oudenaarde, dat de grote wegen vermeed, en vol stekelige hellingen. Op die hellingen voelde ik mij veel beter in mijn sas dan 2 weken geleden op de Luxemburgse hellingen. Ik heb de fietsproef in minder dan 1u30m afgewerkt, en daar was ik al tevreden mee. In het lopen was het doel een snelheid van meer dan 15km/u aan te houden, en ook dit is goed gelukt. Aan de finish was ik ook niet volledig kapot zoals 2 weken geleden het geval was. De triatlon van Vlaanderen was dus een opsteker voor mij. Laat ons hopen dat de conditie in de goede richting blijft evolueren.
Laatste wijziging: 2017-07-11 21:39:47
Helaas, mijn min of meer aangekondigde demonstratie (zie vorige blog) is er helemaal niet uitgekomen. Mijn offday is wellicht te wijten aan de plotse warmte. Ik had krek hetzelfde probleem vorig jaar tijdens de Powerman van Luxemburg. Als het kwik op enkele dagen tijd plots een graad of tien stijgt, kan mijn lichaam daar niet mee om. Het was voor mij dus 2 uur, 17 minuten en 03 seconden afzien, en vooral vechten tegen dat stemmetje in het hoofd dat er eigenlijk liever de brui aan wil geven. Mijn tijd is ongeveer dezelfde als vorig jaar, toen in winterse omstandigheden afgewerkt. In de zomerse omstandigheden van dit jaar had ik eigenlijk een vijftal minuten beter moeten doen. Volgend jaar dan toch maar een kaars branden voor opnieuw sneeuw en hagel eind april?
Laatste wijziging: 2017-05-01 14:35:52
Voor het 2e opeenvolgende jaar naar St-George-sur-Meuse getrokken om er deel te nemen aan de duatlon van Verlaine. Dit jaar was ik er dus al mentaal op voorbereid dat de organisatie er in een streek met pittige hellingen in geslaagd is een volledig vlakke wedstrijd uit te tekenen. Niks aan te doen, in de tijdritbeugel en stoempen maar. Naar goede gewoonte goed in de 1e run, wat plaatsen verloren tijdens het fietsen, om daarna weer op te schuiven tijdens de 2e run. De 20 km op de fiets heb ik afgewerkt in 32m28s. Sneller dan dat zal ik wel nooit worden. Finaal ben ik op de 14e plaats gestrand. Na de 20e plaats in Geluwe opnieuw een mooi resultaat. Met deze conditie kan ik haast niet wachten op de duatlon van Ehlerange: geen vervelende kasseien, 7 keer een pittige helling, en bergaf mag ik in de wielen blijven!
Slechts 1 kleine ergernis op deze prachtige, zonovergoten dag, maar ik wil het u toch niet onthouden. Vlak voor de start lichtte de wedstrijdjury ons in over een nieuwe regel, die stelt dat de rits vooraan volledig dicht moet vanaf 200 meter voor de finish. De strafmaat voor dit vergrijp is onmiddellijke diskwalificatie. Wie verzint in godsnaam zoiets? En vooral, worden de atleten niet vooraf gepolst over reglementswijzigingen? Feit is dat ik onder de atleten geen ziel vond die pro deze nieuwe maatregel was. Democratie een dood woord in triatlon/duatlonland?
Laatste wijziging: 2017-04-11 21:37:47
Zondag stond mijn 1e competitiewedstrijd van dit seizoen op het programma, de crossduatlon in Jurbise. Ik keek er wel naar uit, omdat de vorige weken de regen uitbleef, en het er dus naar uitzag dat ik voor één keer eens niet in de modder zou blijven steken. Ik durfde voor de wedstrijd zelfs top-20 ambities uitspreken. Zeer voorbarig. Als je top-20 wil halen, moet je op je fiets kunnen blijven. Dat is mij dus niet gelukt. Omdat de snelheid een pak hoger lag dan vorig jaar, vereisten de technische stroken nog meer technische aanleg, en dat kom ik dus te kort. Als ik zo'n technische strook aan de snelheid van mijn tegenstanders probeer te nemen, kom ik ten val. Mijn tweede valpartij was pal op de knie. Ik dacht even aan opgeven, maar besloot toen voort te doen, vooral om de knie te testen, maar zonder risico. Ik deed dus rustig voort, en af en toe, op ongevaarlijke rechte stukken, joeg ik de hartslag eens flink de hoogte in. Een echte wedstrijd kan je dit dus niet noemen, eerder een stevige intervaltraining. Ik twijfel aan het nut om, met mijn beperkte technische bagage, nog aan crossduatlons deel te nemen. Misschien moet ik volgend jaar eerder voor loopwedstrijden kiezen: goede intensieve training, minder kans op valpartijen, en ongetwijfeld een betere uitslag.
Laatste wijziging: 2017-02-21 21:20:47
Met de triatlon van La Roche stond mijn laatste, en langste wedstrijd van het jaar op het programma. Ik had vooraf toch wel wat twijfels: was ik wel gerecupereerd van Zofingen, had ik voldoende lange combinatietrainingen achter de rug, voldoende kilometers in de Ardennen gemalen? De opdracht begon met 2 rondjes van 800m zwemmen in de Ourthe. Er werd gestart met 'rolling waves' waarbij het de bedoeling was dat de laatste starters ongeveer 2m30s na de eersten zouden starten. Ik had al sterk mijn twijfels of ik aan het eind van mijn eerste rondje niet gedubbeld zou worden door de sterkste zwemmers, maar de startprocedure nam veel langer in beslag dan voorzien, waardoor ik aan mijn zwemproef begon op het moment dat Pieter Heemeryck en Stenn Goetstouwers aan hun 2e rondje begonnen. Het zwemmen verliep voor mijn doen uitstekend, in 37m was de klus geklaard. Daarmee lag ik in 3e laatste positie en kon de lange inhaaljacht beginnen. Een meter of 50 na de wisselzone draaiden we aan de kerk linksaf de Haussire op, de zwaarste helling van België, 3.9 km klimmen, voor 7.2% gemiddeld, maar met nog 2 stevige afdalingen in de klim, dus dat gemiddelde is zeer bedrieglijk. Na de afdaling van de Haussire volgde dan nog de klim naar Samrée, 3.5km aan 4% gemiddeld. Wie in La Roche enig resultaat wil halen, moet daar vooraan groter schakelen. Op de Samrée kwam ik niemand minder dan Ludovic Capelle tegen, op een blauwe maandag nog Belgisch kampioen wielrennen op de weg. Met 20kg overgewicht maak je echter bergop geen schijn van kans tegen de lichtgewicht-klimmer die ik ben. In de afdaling naar La Roche hield ik bewust 1 tandje overschot, kwestie van de benen wat te sparen. Een wijze beslissing, want in de slotronde was het vet wat van de soep. Met een fietstijd onder de 3u zat ik echter nog steeds perfect op schema. En dan nog 4 rondjes lopen door het centrum van La Roche. 'Overwegend vlak' was aangekondigd. Als je alle trappen en korte hellinkjes niet meerekent, dan wel ja. Ik zat meteen uitstekend in het ritme, en raapte tegenstanders bij bosjes tegelijk op. Voor de mindere lopers waren vooral de afdalingen een marteling. Om een goede afdaling te lopen, moet je je 'laten gaan' en een zeer hoge pasfrequentie kunnen aanhouden, maar dat kan natuurlijk enkel als je niet volledig stuk zit. Tot in de laatste loopronde kon ik snelheid blijven ontwikkelen op de stroken bergaf. En ook al gingen mijn rondetijden ronde na ronde iets naar beneden, ik viel niet volledig stil, zodat ik mijn doel om de run in minder dan 1u te lopen, waarmaakte. Dat was trouwens goed voor de 7e looptijd van alle deelnemers. Doel vooraf was onder de 4u45 blijven. Eindverdict: 4u38m31s. Missie meer dan geslaagd.
Laatste wijziging: 2016-09-12 21:43:36
Na 4 jaar stond ik vorige zondag nog eens aan de start van de Powerman van Zofingen. En hoewel ik mij 4 jaar geleden had voorgenomen in 2016 aan de start te staan van de lange afstand, is het toch opnieuw de korte afstand geworden. In die 4 jaar heb ik geleerd dat mijn motor niet groot genoeg is voor echt lange wedstrijden. Halve triatlons (waarvoor ik, afhankelijk van het parcours, 5 à 6 uur nodig heb) zijn mijn limiet. Niet dat ik geen langere wedstrijden zou kunnen uitdoen, maar dan moet ik van bij de start op de rem gaan staan, en dat vind ik niet plezant. Ik wil hard gaan (op mijn niveau, natuurlijk) in een wedstrijd.
Overigens is de 'korte' afstand in Zofingen, met 9.2km lopen, 50km fietsen en 5km lopen een behoorlijke lange 'korte' afstand. Reken daar nog bij dat het in Zwitserland nooit vlak is, en je hebt een stevige wedstrijd. Een wedstrijd die ik heb afgewerkt in 2u27m24s, goed voor de 25e plaats. Ik heb van begin tot einde alles gegeven, en heb op mijn niveau gepresteerd. Ik kan dus tevreden zijn. Thuisgekomen heb ik wel vastgesteld dat ik 4 jaar geleden een kleine 2 minuten sneller was, dankzij fenomenale looptijden. Als ik de tijden zie die ik toen liep, vraag ik mij echt af hoe ik dat indertijd gepresteerd heb. Had mijn moeder iets in mijn eten gedaan, misschien?
Laatste wijziging: 2016-09-08 21:24:13
Kortrijk is altijd een lastige wedstrijd voor mij wegens te vroeg om opnieuw in topvorm te zijn, en een sterk deelnemersveld, met stevige fietsers. Dat deelnemersveld viel dit jaar wat mager uit, met slechts 82 finishers. Mijn start was naar gewoonte erg moeizaam, pas in de 2e loopronde kreeg ik het goede ritme te pakken. Als 18e begon ik aan de fietsproef. In de eerste fietsronde draaide ik samen met een andere atleet goed rond (nadat we beide uit de wielen moesten bij een veel sterkere fietser). Ik zag het wel zitten om met hem de volledige 3 ronden af te werken, maar dan moet je wel op het parcours blijven, natuurlijk. Verkeerd rijden is in Kortrijk eigenlijk niet mogelijk, alles is perfect afgebakend, je moet gewoon de nadars volgen. De enige die erin slaagt om naar rechts te gaan als het voor iedereen overduidelijk is dat je rechtdoor moet rijden, ben ik natuurlijk. Daardoor ben ik mijn kompaan dus kwijtgespeeld. In ronde 2 kreeg ik 2 nieuwe kompanen. De koprijder was zo sterk dat wij tweeën volledig tussen ons kader hingen om bij te blijven. Spijtig voor die jongen, maar overnemen kon ik eenvoudigweg niet. Op het einde van ronde 2 moest ik er af. Ronde 3 heb ik helemaal alleen afgewerkt. Toch was dit mijn beste fietsproef ooit in Kortrijk. Ook het bochtenwerk was beter (of minder slecht) dan vorige jaren. Slechts 4 plaatsen moeten prijsgeven in het fietsen. De loopronde begon op een strook die zeer licht oploopt, wat je alleen merkt in een duatlon tijdens de 2e run, en de wind stond daar op kop. Pas na een steile afdaling kwam ik in mijn ritme, raapte nog 1 atleet op, en had net niet genoeg jus in de benen om richting top-20 te lopen. Al bij al toch de 12e 2e run van alle deelnemers gelopen, ondanks voortdurend a bloc fietsen. Tevreden over mijn wedstrijd dus, zeker in het besef dat er in alle volgende wedstrijden die nog op mijn programma staan, heel wat meer moet geklommen worden.
Laatste wijziging: 2016-07-03 21:49:32
Mamer betekende dit weekend mijn eerste competitie sinds 1 mei. Ik had eigenlijk liever dat deze wedstrijd nog 2 weken later viel, een weekje na Kortrijk, dan is mijn conditie weer een tikje beter. Voor de wedstrijd had ik er niet veel vertrouwen in, ik voelde mij erg moe. Maar het fietsparcours in Mamer ligt mij (geen meter vlak, weinig bochten), en blijkbaar ben ik echt wel verbeterd op de fiets. Als ik de fietstijden ontleed, en rekening hou met het feit dat ik een volle ronde alleen gereden heb, en mijn achtervolgers in een groepje van 4 konden ronddraaien, dan waren er eigenlijk maar 2 atleten die echt sterker gefietst hebben dan mij. Dat de conditie nog niet top is, voelde ik in de 2e run, normaal mijn sterke punt, maar nu zat er niet veel snee meer op. 8e is een mooi resultaat, maar moet gerelativeerd worden: met slechts 42 finishers, en nummer 11 al bijna 7 minuten achter mij, was dit een wel erg zwak deelnemersveld.
Ik had nog 2 plaatsjes hoger kunnen eindigen, zonder een jammerlijk koersincident. In de laatste ronde was ik wat komedie aan het spelen, om dan op het steilste stuk van achter de rug van mijn kompanen weg te demarreren. Dat was echter niet naar de zin van één van mijn concurrenten, die mij prompt bij het zadel greep om mij tegen te houden. Ik geraakte volledig uit mijn ritme, en verloor nodeloos energie door eens stevig op die kerel te vloeken. Daardoor konden er 2 van mij wegrijden. Als ik met hen aan de 2e run was begonnen, was ik wellicht 6e geëindigd. Na de wedstrijd legde ik klacht neer bij de jury, en riep ik de nummer 6 van de wedstrijd op als getuige, maar tot mijn stomme verbazing gebaarde hij van krommen haas. Ik ben dan eens met de dader gaan praten, hij verontschuldigde zich, en ik mag hopen dat hij in het vervolg binnen de regeltjes kleurt.
Laatste wijziging: 2016-06-28 22:03:50
Naar de duatlon van Ehlerange (LUX) keek ik al lang uit. Met een stevige klim in elke loop- en fietsronde is dit echt een parcours dat op mijn lijf geschreven is. Met de weersvoorspellingen van afgelopen week werd de goesting evenwel met de dag minder. En toen een kwartier voor de start de hemelsluizen opengingen voor een stevige winterse bui, zag ik het al helemaal niet meer zitten. Sommige atleten bleven buiten 'opwarmen'. Totaal zinloos, natuurlijk. In de regen kan je niet opwarmen. Om 14u30, midden in de sneeuwstorm, maanden de arbiters ons aan naar buiten te gaan om de start te nemen. Ik had totaal geen goesting om er aan te beginnen, en nam enkel de start omdat ik achteraf geen spijt wou hebben als 5 minuutjes later de zon er weer door zou komen. Eens te meer kreeg ik het bewijs dat ik een 'slow starter' ben. Voor één keer stond ik helemaal vooraan aan de startlijn, voor één keer was ik meteen mee met de besten, na 1 kilometer lag ik al rond de 10e positie op een redelijke achterstand van de leiders. Daarna begon ik als naar gewoonte weer op te schuiven, tot op positie 3. Na het lopen volgde mijn slechtste onderdeel. En neen, dat is niet het fietsen, maar wel de wissel. Met mijn handschoenen was ik nog wat langzamer dan gewoonlijk. Gevolg: als 3e in de wisselzone, als 6e er weer uit. 2 vogels waren meteen gaan vliegen, ik bleef een tijdje in de buurt van een Brit, maar bergop kon hij mij niet volgen. De rondes daarna (er moesten 7 rondes geworden worden) werd het een eenzame tijdrit, waarbij ik gepasseerd werd door 2 atleten die simpelweg veel te veel power in de benen hadden voor mij. Bij het begin van ronde 6 werd ik door nog een atleet bijgehaald. Ik wou hem de kop opdringen, maar hij wou niet meewerken. Foert, dan bleef ik maar tempo rijden, ik zou hem er bergop wel weer afkletsen. Vlak voor de klim begon het echter verschrikkelijk te hagelen. Mijn eerste aandrang was van de fiets te stappen en ergens een schuilplaats te zoeken. Mentaal was de veer gebroken, ik werd opnieuw gepasseerd door renners die ik gedubbeld had. Aan de finish was ik echt aan het twijfelen om af te stappen, maar het was nog maar 1 ronde, en ik lag tenslotte nog altijd in 8e positie. Ik begon dan toch maar, met weinig moed, aan de laatste ronde, en werd meteen voorbij gereden door een groep van 4 renners. Even was de top-10 weg, maar toen kwam de zon er door, raapte ik mijn moed weer bij elkaar, en ging ik er op de klim weer op en over. In de afdaling nam ik geen enkel risico en gaf ik mijn positie weer prijs. Als ik achteraf de uitslag analyseer, wijt ik mijn tragere fietstijd (3 minuten) ten opzichte van deze tegenstanders volledig aan mijn mentale afwezigheid in ronde 6, gecombineerd met mijn 'zero risk'-aanpak in de afdaling en de bochten, want bergop had ik een pak meer poeier in de benen. Als 11e in de wisselzone, met slechts een handvol seconden achterstand op de 10e, dat is met mijn lopersbenen een zekere top-10. Tenminste, in normale omstandigheden. Ik heb nog nooit zo'n vreemd gevoel in de benen gehad bij het verlaten van de wisselzone. Ik kon simpelweg geen grote passen maken, en de benen snel laten rondwentelen, ging al evenmin. Misschien maar goed dat we direct bergop moesten, daar rendeerden mijn muizenpassen wel. Zodoende kon ik toch al enkele plaatsen opschuiven. Pas na de steilste afdaling verdween de stramheid in mijn spieren, en kwam ik op snelheid. Een kleine halve minuut voor mij uit zag ik nummer 7 lopen. Ik moest heel diep gaan om die atleet in te halen, en slaagde hierin in de laatste dalende kilometer naar de finish. Achteraf bleek waarom het mij zoveel moeite kostte het gat te dichten: mijn tegenstander had in de 2e run de 3e tijd van alle deelnemers gelopen. Tot mijn eigen verbazing had ik zelf de snelste 2e run afgewerkt. 7e dus, een goed resultaat, maar vooral veel voldoening dat ik in deze voor mij zware omstandigheden een mooie wedstrijd heb afgewerkt.
Laatste wijziging: 2016-04-26 21:59:14
Vorige week ging de stage van TTL door, waarop ook de DTTA-leden waren uitgenodigd. Met Matthias en mezelf tekenden 2 DTTA'ers present. Van TTL kwamen 10 atleten opdagen. Het grote voordeel van een stage in België is de flexibiliteit om slechts een deel van de stage mee te doen. Slechts de helft van de atleten was er bij van begin tot eind. Organiseer je de stage in het buitenland, dan blijft het aantal deelnemers wellicht ook tot de helft beperkt.
Als je eind maart op stage gaat naar de Ardennen, kan je natuurlijk pech hebben met het weer. Wij hadden het geluk aan onze kant, met slechts 1 regendag. En door wat regen lieten de TTL'ers en Matthias zich niet kisten. In de regen werd een stevige fietstraining, met op het menu onder meer de Redoute, afgewerkt. Enkel uw secretaris liet zich kennen als een mooi-weer-coureur, en bleef die dag binnen.
Elke dag stond er een zwem-, fiets- en looptraining op het programma, telkens 1 stevige training, en 2 rustige. In groep trainen is plezant, en als je samen traint, jut je elkaar automatisch wat op, maar dat houdt ook het gevaar in dat je elkaar wat te veel pusht. Tijdens de zwaarste looptraining, met 7 blokjes van 4 minuten op een selectief parcours, wilden ik, Matthias en Laurent van TTL niet onderdoen voor elkaar, met pijnlijke spieren de volgende dag tot gevolg.
De voorlaatste dag stond nog een lange fietstraining op het programma, in een heerlijk lentezonnetje. Halverwege even een terrasje, en verder genieten op de vele prachtige hellingen die de streek rijk is. Toch voor de klimgeiten van DTTA, de TTL'ers zijn meer 'costaud'.
Deze stage is voor mij zeker geslaagd, en voor herhaling vatbaar. Hopelijk volgend jaar een 2e editie, met meer DTTA'ers.
Laatste wijziging: 2016-04-05 10:46:27
De duatlon van Geluwe, dat is mijn zwart beest: zelden keer ik met een goed resultaat en voldaan gevoel terug naar huis. Achtereenvolgens steken in de zij, krampen tijdens fietsen, belabberde conditie, maagproblemen en stormwind maakten er telkens een teleurstellende dag van. Men moet wel een ware masochist zijn om elk jaar te blijven terugkeren. Ook dit jaar stond er weer veel wind, maar in tegenstelling tot vorig jaar, toen ik wijselijk niet op de fiets ben gesprongen, was het dit jaar nog wel te doen. Toch bleef het voorzichtigheid geblazen, enkele atleten die net iets te veel risico namen, moesten dit bekopen met zware valpartijen. Ik nam geen enkel risico, waardoor ik na elke bocht de tegenstand van mij zag wegrijden. Ik maakte er dan maar een non-drafting wedstrijd van. Met een fietstijd van 1u15m op het zware parcours (40km) kan ik leven. Ook de 2e run was daarna nog behoorlijk goed. De conditie is dus OK. Het naakte resultaat (44e op 110 finishers) is dat veel minder, maar om resultaat te halen in een drafting wedstrijd, moet je nu eenmaal ook kunnen sturen. Dit was mijn 2e beste resultaat in Geluwe, na de editie van 2013, toen door de barre koude en het kleine deelnemersveld, de wedstrijd een man-tegen-man gevecht werd, en ik 14e op 60 deelnemers eindigde.
Laatste wijziging: 2016-03-29 09:58:06
Mijn seizoensstart was er één in mineur: in Jurbise wou mijn ketting niet meer mee. Mijn eigen fout, ik had die ketting al lang moeten vervangen, maar bleef dat uitstellen omdat er dit jaar toch maar 1 crossduatlon op het programma stond. Eigen schuld, dikke bult.
Ik stond dus dubbel gemotiveerd aan de start van de Crêtes de Spa, een halve marathon op de flanken van de Rosier. Een juffrouw van de organisatie wou mij niet toelaten in de eerste startbox, omdat ik niet van het juiste borstnummer voorzien was. Weer niet goed voorbereid dus. Ik had echter geen zin om helemaal achteraan te starten, dus glipte ik snel in de eerste startbox toen ze niet keek.
De eerste kilometers waren in dalende lijn, op het asfalt. De eerste echte test kwam na een kilometer of vier, toen het een volle kilometer steil bergop ging. Ik klom zeer vlot, en raapte de ene na de andere deelnemer op. Nog enkele kilometers verder volgde de beruchte skipiste, de zwaarste helling van de wedstrijd, met aparte tijdsregistratie. Hoe goed ik klom, merkte ik aan mijn uitslag na de wedstrijd. Ik zette op de skipiste de 14e tijd neer, terwijl ik er over waakte niet over mijn toeren te gaan, en in de sneeuw al te vaak weggleed.
Rond half koers was ik opgerukt naar plaats 17. Op dat moment voelde ik mij nog uitstekend en was ik zeker door te schuiven naar de top-15. Maar toen volgde een barre tocht door de sneeuw en de modder. Dat deel van het parcours was het meest vlakke, en bij mijn vorige deelname in 2013 lag dat er hard bevroren bij. Nu was het afwisselend wegglijden in de sneeuw of wegzinken in de modder. Tot 2 x toe bleef bovendien mijn schoen steken in de modder, en moest ik op mijn stappen terugkeren. Zo zakte ik weg naar plaats 21.
Daarna wachtten enkele steile afdalingen, waar ik opnieuw last had van steken in het middenrif. Door hard op mijn ademhaling te letten, kon ik het probleem onder controle houden, maar een superafdaling liep ik op die manier niet. Op de laatste helling bleef ik plaats 20 de hele tijd in het vizier houden, maar het supergevoel was weg.
Na de laatste helling wachtten nog 4 km. Ik geloofde nog in de top-20, tot we in het slot nog de meest technische afdaling voor de voeten kregen. Normaal gezien ligt mij dat wel, en durf ik mij echt smijten in zo'n afdaling, maar door alle plassen waren mijn spieren stijf en stram geworden, en was alle soepelheid, nodig voor een goede afdaling, volledig verdwenen. Ik zag mijn tegenstander wegsnellen, en was al blij heelhuids beneden te geraken. In het slot werd ik dan nog gepasseerd door enkele lopers, zodat ik finaal als 23e eindigde.
Conclusie: als loper ben ik een flyer, geen modderduivel. In zomerse condities eindig ik hier zeker top-15.
Laatste wijziging: 2016-03-14 21:26:22
Mag ik even van mijn blog gebruik maken om mijn ongenoegen te ventileren? Gisteren was ik aan de slag in de duatlon van La Gileppe, mijn favoriete duatlon in België. Tot mijn verbazing bleek de traditionele non-drafting duatlon veranderd te zijn in een drafting wedstrijd. Niet door de organisatie evenwel, maar door de atleten zelf, die zich, eenmaal op de fiets, geen moer aantrokken van de regels. En de scheidsrechters? Die stonden erbij en keken ernaar. Eén keer heb ik een scheidsrechter op een moto zien 'optreden': hij bleef enkele minuten netjes achter de groep hangen, wellicht om het gesmeerde aflossingswerk niet te storen, ging er vervolgens met een waarschuwend vingertje naast rijden, waarna de atleten héél even wat meer afstand namen, en reed dan weer weg, waarop de ploegentijdrit kon verder gezet worden. Dat is hetzelfde als in het voetbal een tackle langs achteren bestraffen met een gele kaart. De overtreder in kwestie steekt dan even verontschuldigend de hand op, en weet dat hij zich vanaf dan alles kan permitteren, want een rode kaart durft de scheidsrechter toch niet te geven. Er is maar 1 manier om de sport te redden, en dat is alle overtreders (tackles in het voetbal, drafting) er onmiddellijk uit gooien. Er is nog veel werk aan de winkel: in La Gileppe werd geen enkele atleet gediskwalificeerd. Voor wie ook nog geïnteresseerd is in mijn uitslag: 23e was ik, in ongeveer dezelfde tijd als waarmee ik vorig jaar 7e was geëindigd. Indien de scheidsrechters de regels correct hadden toegepast, was ik wellicht 10 plaatsen hoger geëindigd.
Laatste wijziging: 2015-08-09 15:20:39
Gisteren stond ik aan de start van mijn eerste halve triatlon ooit, en veel zin had ik er niet in, bij een watertemperatuur van 16.3°C. We kregen even tijd om aan het water te wennen, maar na enkele minuten in het water, was ik al aan het klappertanden van de kou. Eenmaal vertrokken, geraakte ik gelukkig enigszins opgewarmd. Veiligheidshalve, uit schrik voor verkramping van de voeten, bleef ik de hele tijd schoolslag zwemmen, waardoor ik na verloop van tijd wel wat pijn kreeg aan de rug. Na 55 min was ik uit het water, wat voor mijn doen aanvaardbaar is. Zoals ik mij vooraf had voorgenomen, droogde ik mij in de wisselzone rustig af. Ik had mij de moeite kunnen besparen. Zodra ik vertrokken was voor de 90km lange fietsproef, begon het te regenen, en dat snertweer bleef ons de ganse wedstrijd achtervolgen. Af en toe kregen we een kort moment van opklaringen, zoals toen ik het circuit van Franchorchamps opvlamde. Jawel, ik heb met mijn fiets gekoerst op het beruchte racecircuit. Wat je op de TV niet zo kan inschatten (en ook de breedte van het circuit geeft een vertekend beeld) wordt je gewaar als je op het circuit zelf fietst: het traject is voor geen meter plat. De ganse fietsproef was trouwens zeer pittig. Tot na Franchorchamps was ik aan een uitstekende fietsproef bezig, maar in de laatste 30km begon het weer te gieten, en geraakte ik behoorlijk onderkoeld. In de laatste 10 dalende kilometers zat ik te bibberen op de fiets, en kon ik mijn fiets nauwelijks nog de goede kant op sturen. Ondanks de verkleumde spieren begon ik supersnel aan de afsluitende halve marathon. Iets te snel, bleek achteraf, want ook de loopproef was voortdurend op en af. De eerste 2 rondes legde ik nog af op een schema van 1u20, maar na een sanitaire stop geraakte ik niet meer in mijn ritme. De laatste ronde was er helemaal te veel aan, en was het elke meter tot de finish aftellen. Dat ik met een looptijd van 1u30m50s toch nog de 13e looptijd neerzette, zegt vooral veel over de zware omstandigheden. Uiteindelijk mag ik tevreden terugblikken op mijn wedstrijd: vanuit 151e positie na het zwemmen, ben ik nog opgerukt naar positie 64. Is dit voor herhaling vatbaar? Ja, maar niet in die omstandigheden. 6 uur lang sporten in de regen, en kou lijden, is niet gezond, en ook niet plezant. Als ik nog eens een halve triatlon doe, zal het in droge omstandigheden zijn.
Laatste wijziging: 2014-09-01 20:44:23
De Powerman van Geel is niet meteen mijn favoriete wedstrijd, veel te vlak, maar in het verleden haalde ik mijn beste resultaten nadat ik mij in Geel eerst volledig leeg heb gelopen, dus vooruit dan maar. Mijn doel was om de muur van 3 uur te slopen. In de eerste run probeerde ik mij niet te forceren, maar een echt goed gevoel had ik niet. Na 36m34s was ik in de wisselzone, met een rustige wissel verloor ik nog een minuutje. Het doel was om de 4 fietsronden van 15km af te werken in 25min, maar dat bleek iets te hoog gegrepen. Hoewel het mijn beste fietsproef ooit in Geel was, bleef ik toch 4min boven de verhoopte fietstijd. Om mijn doel te bereiken, moest ik dus nog een super-2e run uit de sloffen lopen. Ik voelde eigenlijk meteen dat dat er niet meer in zat, al liep ik nog wel aan een tempo van 3m45s/km. Halverwege de 2e run begon het stilletjes te regenen, en ik hoopte dat dit misschien net was wat ik nodig had, maar helaas waren de eerste regendruppels de voorbode van een heus onweer. De laatste ronde was het vechten tegen de windhozen, en door de plassen waden, waardoor mijn tempo helemaal wegzakte. Desondanks liep ik de 2e run nog ruim onder de 40 minuten. Al bij al blik ik tevreden terug op mijn wedstrijd. Nu nog een weekje rusten en dan zou ik in topvorm aan de start moeten staan van La Gileppe, een wedstrijd die mij veel beter ligt.
Laatste wijziging: 2014-08-04 21:37:16
Tot een kwartier voor de start van de wedstrijd hoopte ik nog op een droog fietsparcours, maar toen gingen de hemelsluizen open, en werd het een kletsnatte bedoening. In de eerste run was ik voor één keer van bij de start goed mee. Ik liep als 5e de wisselzone in, en kwam er als 6e weer uit. Tijdens de eerste fietsronde viel de regen met bakken uit de hemel. In de dalende stroken had ik wat schrik, waardoor ik mijn 2 tegenstanders moest laten rijden. Omdat het ganse deelnemersveld verspreid lag, besloot ik mijn 7e plaats te verdedigen en geen achtervolgers op te wachten. Dat ging goed tot ik, in de gevaarlijkste bocht van het parcours, die ik heel behoedzaam nam, en waar ik bijna stilstond, pardoes werd voorbijgesneld door 3 atleten met meer zin voor risico. Tegen dat ik terug op snelheid was, waren zij al uit het gezicht verdwenen. 10e positie dus. Ondertussen had zich achter mij een grote groep gevormd. Ik bleef echter op mijn eentje hard doorgaan, wou in deze weersomstandigheden liever niet in groep rijden. In de laatste ronde gebeurde het onvermijdelijke en kreeg ik de ganse bende over mij heen. Ik had ondertussen al wat meer vertrouwen in het wegdek, zodat ik in de afdaling van deze groep niet meer loste. Ik kwam wel als laatste in de wisselzone, en tegen dat ik aan de 2e run begon, waren 2 atleten al 200m verder gesneld. Ik had mij echter heilig voorgenomen die 10e plaats niet meer uit handen te geven, en begon een fameuze achtervolging. Halfweg de 2e run was de 10e plaats de mijne, een positie die ik tot op de streep behield. Nog enkele opmerkelijke cijfers: ik heb in beide looponderdelen 10 seconden sneller gelopen dan vorig jaar, en dit ondanks het feit dat ik op de piste veel meer meters maakte omdat de binnenkant van de piste volledig blank stond. En in het fietsen was ik maar anderhalve minuut trager dan vorig jaar, toen ik in droge omstandigheden, en bijna de hele wedstrijd in een grote groep reed. Conclusie: ik ben nog een tikkeltje verbeterd tegenover vorig jaar.
Laatste wijziging: 2014-07-14 21:28:59
BK duatlon korte afstand Kortrijk
Gisteren mijn eerste wedstrijd sinds La Roche afgewerkt. Ik voelde mij er nog niet volledig klaar voor; de 'goesting' om mij stevig op te warmen, was er niet. Misschien mede daardoor verliep mijn eerste run vrij moeizaam. Op het einde van de eerste ronde schoof ik wel heel wat atleten voorbij, maar nadien forceerde ik mij in de achtervolging op sterke loper Willem Dierckx. Daardoor had ik na de 1e run al het gevoel dat de wedstrijd afgelopen mocht zijn. Een eerste fietsgroep - 4 man sterk - reed mij dan ook meteen voorbij zonder dat ik kon aanklampen. Toen een 2e groep mij passeerde, voelde ik mij echter beter, en kon ik mee in het zog terug naar groep 1 fietsen. Onze groep breidde zich uit tot een 15-tal atleten, en tijdens de eerste ronde voelde ik mij zeer sterk, reed ik rond met het gevoel dat ze mij er niet af gingen rijden. In ronde 2 werd het tempo echter opgetrokken, kwamen er demarrages, en halfweg moest ik passen. Op het randje van krampen bleef ik verder fietsen, moest nog een groep laten rijden, en kwam redelijk uitgeblust terug in de wisselzone. Al bij al een goede fietsproef, ik moest maar 2 minuten prijsgeven op de sterke fietsers van de eerste groep. Ondanks de vermoeidheid sloeg de motor in de 2e run toch weer aan. Hoewel ik de hele tijd het gevoel had te vechten om niet volledig stil te vallen, bleef ik achteraf toch weer de 11e tijd in de 2e run gelopen te hebben. Met een eindtijd van 2u11m16s, en vooral weer een sterke verbetering in het fietsen, hou ik een zeer goed gevoel over aan deze wedstrijd.
Laatste wijziging: 2014-07-06 20:58:13
Gisteren stond ik aan de start van mijn allereerste triatlon. Ooit was het een kinderdroom, die ik al lang weer had opgeborgen omdat ik toch niet graag zwom. Waarom de oude droom dan toch weer uit de kast gehaald? Om eens te kunnen deelnemen aan de 111 van La Roche-en-Ardenne. Tijdens de 95km lange fietsproef moet 3x de Col de Haussire, volgens sommigen de zwaarste helling van België, bedwongen worden. En vermits Sport-events er geen duatlon van wil maken, moest ik wel leren zwemmen. En neem dat maar letterlijk: ik dacht dat ik nog kon zwemmen, tot ik de eerste keer terug in het zwembad sprong. Halverwege de lengte van een 25m-zwembad kwam ik hoestend en proestend weer boven. Na enkele maanden kon ik dan toch al behoorlijk schoolslag zwemmen, en had ik er vertrouwen in dat ik de opdracht (1km zwemmen in 35m) wel tot een goed einde zou brengen. Crawl lukte mij echter nauwelijks. Tot ik vorige week een zwempak huurde, en plots sneller crawl bleek te zwemmen dan schoolslag. Voor een archislechte zwemmer als ik is zo'n zwempak pure doping. Zonder enige stress stond ik gisteren dan helemaal achteraan van de 2e wave aan de start. Het zwemmen viel echter dik tegen. Omdat we niet mochten inzwemmen, en ik het openwaterzwemmen nog niet gewoon ben, had ik in het begin last van de koude, waardoor ik niet in mijn (ademhalings)ritme geraakte, en de hele tijd schoolslag met crawl afwisselde. Enfin, ik geraakte op tijd uit het water om aan de fietsproef te mogen beginnen, en dat was het belangrijkste. Over het fietsen ben ik redelijk tevreden: ondanks 7 zware beklimmingen, ben ik nooit stilgevallen. Op de hellingen ben ik vele tegenstanders voorbijgegaan, maar in de dalende stroken mis ik power. Uit schrik voor krampen trachtte ik zoveel mogelijk vocht binnen te spelen, maar in plaats van mijn benen, speelde mijn blaas op. Tot 3 keer toe moest ik een pisstop inlassen! Door die plaspauzes haalde ik mijn doelstelling, onder 4u45 blijven, net niet. Na meer dan 4 uur wedstrijd kon ik dan eindelijk beginnen aan het onderdeel waar ik echt goed in ben: het lopen. En het liep nog zeer goed: zonder de plaspauze vlak voor ik aan het lopen begon, zet ik wellicht één van de 10 snelste looptijden neer. Nooit eerder voelde ik mij nog zo goed na zo'n zware wedstrijd. Het voedt mijn hoop om in 2016 aan de start te staan van de Powerman van Zofingen.
Laatste wijziging: 2014-06-16 21:45:00
Vandaag in Oudenaarde de Loop van Vlaanderen afgewerkt, een loopwedstrijd van 25km over enkele bekende hellingen van de Ronde van Vlaanderen. Gezien het feit dat ik al enkele Powermans op mijn actief heb staan, dacht ik dat dit loopje wel zou meevallen, maar daar heb ik mij stevig aan mispakt. De eerste kilometer had ik wat moeite om onder stoom te komen, maar eens we op de eerste helling kwamen, voelde ik mij uitstekend. Toen latere winnaar Rob Woestenborghs mij voorbij kwam gestoven, volgde ik in zijn spoor. Terwijl de kloof met Rob stilaan groter werd, begon de inhaalrace van de 50km-lopers. Na ongeveer 10km was mijn inhaalrace afgelopen: iedereen van de 50km, plus alle tegenstanders op de 25km waren opgerold, op Rob Woestenborghs na. Halfweg liep ik nog steeds op nauwelijks iets meer dan 1 minuut van Rob. Op de Koppenberg was mijn bobijntje echter af. Op de bekende kasseien uit de Ronde van Vlaanderen scheelde het niet veel of ik had moeten overschakelen op wandelen. Ik had geen antwoord op een uit de achtergrond teruggekeerde atleet, die zijn race duidelijk beter had ingedeeld. De laatste afdaling (van de Koppenberg, maar in het bos) was zeer technisch, en omdat mijn benen verkrampten, durfde ik geen risico's meer nemen, en ging uiterst behoedzaam naar beneden. De laatste 5km was het afzien bij de beesten om, op vlakke wegen, toch nog een snelheid van 15km/h te halen, en mijn podiumplaats veilig te stellen. Dat zou mij ook gelukt zijn, ware het niet dat ik er in de allerlaatste kilometer toch nog in slaagde om verkeerd te lopen, in een wijde boog rond de Markt van Oudenaarde, waar de aankomst lag, heen te lopen, en de finish uit de verkeerde richting te naderen. Niemand die dit in de gaten had, en gediskwalificeerd werd ik niet, maar ik verloor er wel mijn podiumplaats door: 5e in plaats van als 3e te pronken op het podium van een topwedstrijd. De teleurstelling is ondertussen weggeëbd, de pijn in de benen nog lang niet. Trappen zijn op dit moment nog een ware marteling!
Laatste wijziging: 2014-05-19 21:13:47
De eerste Powerman van het jaar, en ik had er toch wel wat schrik voor, want de afgelopen maand had ik vooral voor de korte afstand getraind. De eerste run voelde ik mij evenwel super. Ik liep rond plaats 15, en had het gevoel dat ik de eerste run nog een volle minuut sneller had gekund. Tijdens het fietsen werd het echter duidelijk dat het een verstandige keuze was mij tijdens de eerste run wat te sparen. De hele fietsproef heb ik op de rand van krampen afgewerkt, af en toe vreesde ik voor een vroegtijdig einde, maar al bij al heb ik het er in het fietsen nog niet zo slecht van afgebracht. Het fietsparcours was overigens een pareltje. Zo'n parcours kom je in België helaas niet tegen. Na het fietsen was ik uit de top-50 gevallen, en was het vaatje redelijk af. Desondanks viel de 2e run nog goed mee. Het supergevoel van de 1e run was er niet meer, maar ik kon toch nog een redelijke snelheid van boven de 15 km/u ontwikkelen, waardoor ik opnieuw opschoof naar plek 37. Ik finishte uiteindelijk net onder 3u05m, en daar had ik vooraf voor willen tekenen.
Laatste wijziging: 2014-05-09 21:41:18